تقریبا چند سالی است که همه کشورها به این نتیجه رسیده‌اند که برنامه جامع برای کنترل گرد و غبار برای مهار موثر گرد و غبار ضرورت دارد. اپراتورها و مدیران محیطی مسئولیت این برنامه‌ها را دارند. طرح تفصیلی نیز باید به تنظیم کننده‌ها نشان دهد که اپراتور دقت لازم را برای حذف انتشار گازهای گلخانه ای و جلوگیری از اثرات منفی انجام می‌دهد. در ادامه مروری کوتاه بر مراحل کلیدی ایجاد یک طرح مدیریت گرد و غبار را بررسی می‌کنیم:
طرح مدیریت گرد و غبار چیست؟
به‌طورکلی، انتساب یک فرد به نظارت بر تولید گرد و غبار یک برنامه نیست؛ بلکه یک سند جامع بوده که علل، الزامات انطباق، اقدامات آزمایشی، روش‌های کنترل و سیاست‌های یک عملیات خاص را بیان میکند. این استانداردها اغلب توسط اداره ایمنی و نظارت HSC یا یک سازمان تجاری معتبر مانند سازمان محیط زیست تنظیم می‌شوند.
طرح مدیریت گرد و غبار به تنظیم‌کننده‌ها نشان می‌دهد که اپراتور دقت لازم را با حسن نیت انجام داده است. همچنین اقدامات لازم از قبیل قرارداد اجرایی کنترل غبار برای مجموعه، آموزش و ردیابی نقاط تولید غبار و بررسی کیفیت هوا انجام پذیرفته است یا خیر.
سرکوب انتشار گرد وغبار در هوا معمولاً با استفاده از آب انجام می شود. آزمایش‌های انجام‌شده طی دو دهه نشان می‌دهد که قطرات باید تقریباً به اندازه ذرات معلق در هوا باشند تا این طرح موثر واقع شود. شیلنگ‌ها و آبپاش‌ها قطراتی بین 200 تا 1000 میکرومتر ایجاد می‌کنند، در مقایسه با مه اتمیزه‌شده که در محدوده 15 تا 200 میکرومتر است. اندازه قطرات بزرگتر از 200 میکرومتر فقط برای خیس کردن سطوح کافی بوده، اما از گرد و غبار موجود در هوا جلوگیری نمی‌کند و این به دلیل اثر لغزش است.
جرم قطره در حال سقوط یک جریان هوای سریع ایجاد کرده که در اطراف آن به حرکت در می‌آید و به این حالت، جریان لغزش می‌گویند. ذرات در جریان لغزش گیر کرده و یا در اطراف قطره حرکت می‌کنند و از آن دور شده و یا حتی می‌توانند کوچکترین ذرات را بلند نموده و مشکل را بدتر کنند. در مقابل، قطرات اتمیزه شده در جریان هوا همراه با ذرات حرکت و آنها را جذب می‌کنند و جرم جمعی هر دو را به سمت زمین می‌رانند.
